Ze was de derde bewoner van Amadeushuis Waarder: mevrouw De Roos (84). Ze woont in de studio pal naast het terras die ze destijds zelf uitkoos. “Het uitzicht is hier het mooist. Dat vond ik toen – en dat vind ik nog steeds.” We spreken haar in het bijzijn van dochter Jolanda.

Mevrouw De Roos: “Ik ben geboren op een boerderij in de Lange Linschoten, dat is bij Oudewater, Montfoort en Woerden. Toen ik mijn lieve man Rinus ontmoette, zijn we in Reeuwijk gaan wonen in een groot, mooi huis. Ik had altijd bloemen op tafel.” Ze wijst naar een foto op de sidetable. “En nu heb ik een roos bij de foto van manlief.” Hij overleed veertien jaar geleden. De roos is afkomstig van de rozenstruik die ze meenam uit Reeuwijk met een flinke kluit grond eraan. Hij staat nu buiten voor haar raam in de tuin van het Amadeushuis. “Ik doe veel met bloemen”, zegt ze lachend. “Ik heet niet voor niks De Roos.”

Zingen met Henny

Toen het in het grote huis in Reeuwijk niet meer alleen ging, verhuisde mevrouw De Roos naar Gouda. “Dat was zo’n ongezellige kamer, daar verdronk ik bijna. Toen ben ik hier terecht gekomen. Dit was het – en dit is het!” Ze geniet van de gezellige dingen die de bewoners met elkaar ondernemen. Wandelen bijvoorbeeld, en bloemschikken. “En wat doe je altijd op de vrijdag?” vraagt Jolanda. Mevrouw De Roos denkt even na. Dan: “Samen zingen met Henny en iemand achter de piano.” Spontaan zet ze een lied in: “Kom mee naar buiten allemaal!”

In het weekend zijn er vaak muzikale optredens van artiesten. “Ik werd een keertje naar voren geroepen om mee te zingen”, zegt mevrouw De Roos met glinsterende ogen. De aandacht voor bewegen is aan haar ook welbesteed. “Bewegen is goed voor een mens”, zegt ze resoluut. “Het zorgt dat je weerbaar bent.” Met Jolanda of vrijwilliger Gerda stapt ze af en toe nog op de duofiets van het Amadeushuis – naar Oudewater bijvoorbeeld, het mooie stadje aan de IJssel met de heksenwaag waar ze vroeger ook graag kwam. Al vindt ze de duofiets best vermoeiend: “Want je moet wel meefietsen. Maar dat geeft niet. Ik heb de hele middag om uit te rusten.”

Warm thuis

Jolanda komt vaak bij haar moeder en kent de zorg van binnenuit: ze werkt als begeleider in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Wat vindt zij van het Amadeushuis? “Het is een warm thuis. Ik merk dat de begeleiders heel lief voor mijn moeder zijn. Natuurlijk zijn er weleens kleine dingen, maar dat is sporadisch. Zoals mijn moeder zelf zegt: ‘Ik zit hier op m’n plek!’”